In mijn artikel van 27 februari jl. heb ik aangegeven dat bij de waardering van ondernemingen in de corporate finance wereld met name de discounted cashflowmethode wordt toegepast.

Nog steeds kom ik regelmatig de rentabiliteitswaarde tegen. Dit komt  waarschijnlijk doordat  in het verleden  de fiscale wereld, belastingdienst en adviseurs veel aandacht  besteedden aan deze aanpak. Daarnaast wordt ook wel beargumenteerd dat de kleinere ondernemer geen budgetprocedures heeft. Dit laatste argument vind ik niet sterk.  De ondernemer heeft zeker een verwachting bij de toekomt en deze verwachtingen  kan goed gebruikt kunnen worden bij de discounted cashflowmethode.

Bij de rentabiliteitsmethode wordt  de toekomstige winst in een getal samengevat en dit getal wordt via een kapitaalseis verdisconteerd.

Voor het bepalen van het getal wordt met name gebruikt gemaakt van resultaten uit het verleden. Bij de koop van een onderneming op grond van een aandelenoverdracht  gaat het niet om de waarde van de onderneming.  Het gaat om de waarde van het eigen vermogen. De  schuld blijft binnen de onderneming bestaan en zal  in de toekomst moeten worden afgelost. De schuld dient afgetrokken te worden van de ondernemingswaarde waarna de waarde van het eigen vermogen resteert.

Men veronderstelt dat  de winst in een getal wordt samengevat.

Om de economische waarde van aandelen te berekenen dien je derhalve te veronderstellen dat de toekomstige netto winsten constant zullen zijn. (Resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst. Dit geldt zeker voor het MKB).

Men veronderstelt daarbij ook dat er geen netto-investering in werkkapitaal en bedrijfsmiddelen zullen plaatsvinden. Men veronderstelt ten aanzien van de financieringsverhouding dat deze in de toekomst niet wijzigt en dat deze blijft voldoen aan verhoudingseisen die worden gesteld aan de verhouding eigen vermogen/ vreemd vermogen.

Al met al zijn er nogal wat randvoorwaarden waaraan moet worden voldaan om een rentabiliteitswaardemethode toe te passen.