Ik zie regelmatig dat kleine en middelgrote ondernemingen hun activiteiten hebben gesplitst in aparte BV’s. Dit alles natuurlijk om de aansprakelijkheden goed te scheiden.

De theorie achter dit verhaal is de BV bezit rechtspersoonlijkheid, waardoor een aandeelhouder in beginsel niet persoonlijk aansprakelijk is voor schulden van de vennootschap. Schuldeisers hebben slechts verhaal op het eigen vermogen van de vennootschap. Een aandeelhouder kan dus hooguit zijn investering in de bv verliezen.

Maar vervolgens besluiten deze BV’s uit kostenoverwegingen en cashflow overwegingen alle transacties via een bank te laten lopen. Zolang alle BV’s een goed rendement(cashflow) hebben is dit geen probleem. Op het moment echter dat een entiteit slecht draait financiert de goed draaiende BV de slecht draaiende BV. Maar wat nog belangrijker is  de eigenaar heeft  niet in de gaten dat hij bezig is met het financieren van verlieslatende activiteiten.

Een goede scheiding van de activiteiten is uiteindelijk bedoeld om aansprakelijkheden te beperken. Maar toch ook voor de ondernemer om inzicht te behouden in de financiering van de activiteiten ofwel de cashflow.

Op het moment dat de jaarrekening wordt opgesteld ziet de ondernemer pas wat er is gebeurd en heeft hij wellicht veel meer geld uitgegeven dan hij had gewild.